دوچرخه‌سواری، استفاده از دوچرخه برای حمل و نقل، تفریح، تمرینات ورزشی یا ورزش بطور مستقل است. افرادی که دوچرخه‌سواری می‌کنند را «دوچرخه‌سوار» یا «دوچرخه‌ران» می‌گویند.

دوچرخه در قرن ۱۹ معرفی شد و در حال حاضر حدود یک میلیارد عدد از آن در سراسر جهان وجود دارد.آن‌ها ابزار اصلی حمل و نقل در بسیاری از نقاط جهان نیز می‌باشند.

دوچرخه‌سواری به‌طور وسیعی به عنوان یک نوع بسیار مؤثر و کارآمد از حمل و نقل در فاصله‌های کوتاه و متوسط در نظر گرفته شده‌است.

دوچرخه‌ها در مقایسه با وسایل نقلیه موتوری دارای مزایای متعددی هستند، از جمله ورزش بدنی مداوم در دوچرخه‌سواری، پارک آسان‌تر، افزایش قدرت مانور، و دسترسی به جاده‌ها، مسیر دوچرخه‌سواری و مسیرهای پیاده‌روی روستایی است. دوچرخه‌سواری کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی S، آلودگی هوا یا صوتی کمتر، و کاهش بسیار بار ترافیکی را سبب می‌شود. این امر منجر به هزینه‌های مالی کمتر به کاربر و همچنین به جامعه در اشل بزرگ می‌شود (آسیب ناچیز به جاده‌ها، فضای کمتر مورد نیاز برای جاده). با نصب قفسه دوچرخه در جلوی اتوبوس، سازمان‌های حمل و نقل به‌طور قابل توجهی می‌توانند پوشش مناطق خدمت خود را افزایش دهند.

در میان معایب دوچرخه‌سواری ایجاب و التزام دوچرخه (به استثنای سه چرخه یا چهار چرخه) به مواردی چون، حفظ تعادل آن توسط دوچرخه‌ران به منظور راست ماندن، حفاظت کم در برابر تصادفات در مقایسه با وسایل نقلیه موتوری،زمان سفر طولانی (به جز در مناطق پرجمعیت)، آسیب‌پذیری در شرایط آب و هوایی، مشکل در حمل و نقل مسافر وجود دارد، و این واقعیت که یک سطح اولیه تناسب اندام برای دوچرخه‌سواری در مسافت‌های متوسط و طولانی مورد نیاز است.

در بسیاری از کشورها، ابزاری که بیشتر در حمل و نقل جاده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد دوچرخه است. این عمل با تنظیم چهارچوب‌های مهندسی چون حفاظت از دوچرخه‌ران در برابر سراسیمگی‌های ناشی از جاده و سهولت فرمانپذیری در سرعت‌های پایین انجام پذیرفته‌است. ابزار دوچرخه تمایل به تجهیز با لوازم جانبی مانند گلگیر، صندوق بار و چراغ دارد، و به صورت روزانه کاربرد آن‌ها گسترش می‌یابد. از زمانی‌که دوچرخه به عنوان یک وسیله حمل و نقل تأثیر آفرین شد، شرکت‌های مختلف، روش‌هایی را برای حمل هر چیزی، از خرید هفتگی گرفته تا کودکان در دوچرخه ایجاد کردند. برخی کشورها، تکیه بالایی بر دوچرخه کردند و فرهنگ خود را دربارهٔ دوچرخه به عنوان یک شکل اصلی حمل و نقل آن توسعه دادند. در اروپا، دانمارک و هلند بیشترین سرانه دوچرخه دارند و اغلب از دوچرخه برای حمل و نقل روزمره خود استفاده می‌کنند.

دوچرخه‌های جاده‌ای تمایل دارند که شکل عمودی تر و فاصلهٔ دو محور کوتاه تری داشته باشند، که باعث قابلیت سیاری بیشتر ولی راندن سخت‌تر در سرعت آهسته می‌شود. در طراحی، جفت شدن با فرمان پایین یا آویخته، نیاز بیشتر دوچرخه ران را به خم شدن به جلو، استفاده از عضلات قوی تر (به ویژه گلوتئوس ماکسیموس) و کاهش مقاومت در برابر هوا در سرعت بالا، به همراه دارد.

قیمت یک دوچرخه جدید می‌تواند از حدود ۵۰$ تا بیش از $۲۰٬۰۰۰ (بالاترین قیمت دوچرخه در جهان، دوچرخهٔ Madone، به سفارش Damien Hirst، است که $ ۵۰۰٬۰۰۰ به فروش رسید بسته به کیفیت، نوع و وزن (عجیب‌ترین دوچرخه جاده‌ای می‌تواند وزنی به مقدار ۳٫۲ کیلوگرم (۷ پوند) داشته باشد). اگر چه،  در آیین‌نامه‌ای تصریح کرد که یک دوچرخه مسابقه قانونی نمی‌تواند وزنی کمتر از ۶٫۸ کیلوگرم (۱۴٫۹۹ پوند) داشته باشد. اندازه‌گیری دوچرخه و سوار شدن آزمایشی آن قبل از خرید توصیه می‌شود.

اجزای پیشرانه دوچرخه نیز باید در نظر گرفته شود. دوچرخه Derailleur درجه متوسط برای یک مبتدی کافی است، اگر چه بسیاری از دوچرخه‌ها به دنده هاب مجهز شده‌است. اگر دوچرخه‌ران قصد دارد تا مقدار قابل توجهی از تپه نوردی کند، یک سیستم دنده طبق قامه (Crankset) دارای سه زنجیرگیر (triple-chainrings) ممکن است ترجیح داده شود. درغیر این صورت، دو زنجیرگیر (chainring) که نسبتاً سبک‌تر و ارزان‌تر است بهتر میی باشد. دوچرخه‌هایی ساده‌تر با چرخ ثابت (دنده ثابت) نیز در دسترس هستند.

بسیاری از دوچرخه‌های جاده ای، در کنار دوچرخه‌های کوهستان، شامل پدال‌های بدون گیره با کفش‌های ویژه ضمیمه هستند، که از طریق یک گوه، دوچرخه‌سواران را قادر می‌سازند تا پدال‌ها را هم‌زمان که فشار می‌دهد بطرف خود بکشد. از لوازم‌های جانبی دیگر دوچرخه، چراغ‌های جلو و عقب، زنگ یا بوق، صندلی حمل کودک، کامپیوتر دوچرخه سواری با GPS، قفل، نوار فرمان، گلگیرها، صندوق، سبد و حامل بار، بطری آب و جای بطری هستند.

برچسب ها : ,